Koffers gepakt en gezakt en op weg naar een leuke vakantie met zon, zee en strand… wat wilt een kind nog meer? Het lijkt de ideale vakantie te worden. Eentje om te genieten van de rust en van Louis-Henri. Marie-Julie is op dat moment enkele km verder dan ons in Italië samen met haar turnclub om enkele optredens te geven.
Blij dat we al een uur doorstaan hebben op de luchthaven want wachten lukt echt niet voor Louis-Henri. Het lijkt hem zelfs met de jaren meer moeite te kosten. Ondertussen kennen we al enkele trucjes om hem bezig te houden: iets drinken, toch nog maar een croissantje eten, naar de vliegtuigen kijken, spelletjes spelen… Als dan plots je vlucht vertraging krijgt en je zoon het uur een beetje begint te kennen, kan ik hem vertellen dat we later moeten instappen dan voorspeld. Een crisis volgt! Onze vlucht wordt opnieuw uitgesteld. Wederom een meltdown, maar deze keer gaat het niet meer over. Louis-Henri staat onder spanning: hij ligt op de grond te schreeuwen, hij spant zijn kaken op om oerkreten te maken, stampt en slaat wild om zich heen. Wachten en spelletjes spelen als ‘ik zie ik zie wat jij niet ziet’ komen op dat moment niet meer binnen en zorgen voor nog meer error in zijn hoofd. Iets gaan drinken, weer eens iets eten, hem over zijn rug wrijven, diepe druk geven… niets helpt hem nog rustig te krijgen. Ik kijk naar de mensen rondom mij. Iedereen heeft hem en mij in het oog, maar ik zie geen verveelde blikken en gelukkig maar. Want nog steeds kan ik die blikken niet loslaten. Lh ploft neer voor de kassa. Ik krijg hem even met een nieuwe speelgoedauto afgeleid. Ik weet dat hij erg ongelukkig zit daar voor de kassa, maar ik ben blij dat we al 5 minuten even geen crisis meer hebben. Plots duikt er een mevrouw op die het nodig vindt om haar plekje voor de kassa op te eisen en wat met haar benen wringt. Ze heeft gelijk, maar in deze omstandigheden heb ik liever dat we gewoon blij kunnen zijn dat het geschreeuw heel even ophoudt. Louis-Henri duwt de vrouw weg die veel te dichtbij staat. Opnieuw moet ik me boos maken op hem terwijl ik eigenlijk even opgelucht wil ademhalen en blij ben dat het even goed gaat met hem.
Tegelijkertijd geraakt mijn mama aan de praat met een man op de luchthaven. Hij wacht op dezelfde uitgestelde vlucht als wij. Deze man stoort zich niet aan het gedrag van Louis-Henri. Hij is niet verveeld om langs ons te zitten in de cafetaria waar het eveneens misloopt. Hij stelt voor om ons met zijn huurwagen naar ons hotel te brengen, een uur verder dan zijn bestemming. Zo vermijden we nog een tram en een trein… en geraken we sneller en bovendien met minder prikkels op onze eindbestemming.
Ik kan niet geloven dat er zulke mensen bestaan. Ik dank deze man en later gaan we zeker nog een pizza eten in zijn restaurant Piccolo in Mettet… zoveel dank dat er zulke goede mensen bestaan!
Reactie plaatsen
Reacties